Ένα συχνό ερώτημα σχετικά με την κιθάρα είναι το εξής: "να επιλέξω κλασική ή ηλεκτρική;" στο οποίο είναι λίγο δύσκολο να δοθεί μία απάντηση, γιατί τις περισσότερες φορές το όργανο είναι αυτό που μας επιλέγει από μόνο του ή, με άλλα λόγια, μας οδηγεί η καρδιά μας σε αυτό. Κι αυτό διότι, η φυσική ροή είναι αρχικά να ακούμε μουσική ως ακροατές, να ανακαλύπτουμε ποια είδη μας προκαλούν τα εντονότερα συναισθήματα , το περισσότερο ενδιαφέρον και την μεγαλύτερη ταύτιση και, μέσα από αυτή τη σχέση, αναπτύσσουμε την ανάγκη να ασχοληθούμε με κάποιο όργανο, με το οποίο τις περισσότερες φορές έχουμε ήδη εξοικειωθεί αρκετά ως ακροατές και νιώθουμε ότι μας γοητεύει. Και όλο αυτό μας οδηγεί να γίνουμε μέρος μιας κουλτούρας, της μουσικής κουλτούρας γενικότερα, με τις διάφορες αποχρώσεις και διαστάσεις της.
Ο τρόπος με τον οποίον βλέπει κάποιος τη μουσική είτε ως ακροατής, είτε ως μουσικός, είτε ως συνδυασμός και των δύο (που μάλλον είναι και το ομορφότερο), έχει πολλές διανοητικές, συναισθηματικές, ψυχολογικές, κοινωνικές, πολιτιστικές και κοινωνικές όψεις. Η επιλογή πρώτου οργάνου θα πρέπει να γίνεται μέσα στα πλαίσια της αθωότητας και της προσδοκίας που μας γεννάει η σχέση ζωής με το αγαπημένο μας μουσικό όργανο Αν μάλιστα το όργανο που έχουμε επιλέξει, αποτελεί σημαντικό κρίκο του είδους της μουσικής που αγαπάμε, τότε μάλλον έχουμε κάνει μια επιτυχημένη επιλογή!
Αν ακούμε μουσική όπου υπάρχει κλασική κιθάρα, όπως κλασσική μουσική ή flamengo, μάλλον μας ταιριάζει η επιλογή της κλασικής. Αν είμαστε γύρω από τον ηλεκτρικό ήχο και θέλουμε να παίξουμε τα στυλ που μας αρέσουν, δεν υπάρχει κανένας λόγος να σπουδάσουμε ένα όργανο που απλά φημολογείται ότι είναι προϋπόθεση για να φτάσουμε στην ηλεκτρική κιθάρα.
Η μουσική είναι έντονα βιωματικό φαινόμενο και πρωτίστως πρέπει να μας ενδιαφέρει το ρεπερτόριο οποιουδήποτε οργάνου κι αν επιλέξουμε. Αν λοιπόν μας ενδιαφέρει η jazz, το blues, το rock, το heavy metal, η pop κτλ., είναι προφανές ότι θα πρέπει να επιλέξουμε ηλεκτρική κιθάρα. Οι μεγαλύτεροι κιθαρίστες άλλωστε παγκοσμίως και σε όλα τα στυλ, δεν είχαν συνήθως κλασικό background, τουλάχιστον σε επίπεδο σοβαρών σπουδών.
Μπορούμε όμως, για να κάνουμε και πιο ελαφριά την απόφασή μας, να σκεφτούμε ότι αργότερα θα μπορούσαμε να έρθουμε σε επαφή με ένα δεύτερο όργανο, ίσως και με ένα τρίτο. Όχι μόνο γιατί απλά μας γοητεύει κι ένα άλλο όργανο αλλά και γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν επίσης πολύ ωφέλιμο για την εμβάθυνση της σχέσης μας με τη μουσική, τις καλλιτεχνικές ή και τις επαγγελματικές μας ανάγκες. Μια ακόμη προσέγγιση, όσο αφορά στην επιλογή δεύτερου οργάνου, είναι και αυτή της πιο εκλογικευμένης απόφασης σε σχέση με τον “πρώτο έρωτα “. Ένας τρόπος, χωρίς βεβαία και να είναι η μοναδική οπτική για να επιλέξει κάποιος ένα δεύτερο όργανο, θα ήταν να αποφασίσει με κύριο γνώμονα το πώς θα ενισχύσει τη μουσική του οντότητα.
Κάποιες προτάσεις για την επιλογή δεύτερου οργάνου για έναν jazz κιθαρίστα ας πούμε θα ήταν:
- να επιλέξει πιάνο ώστε να εμβαθύνει αρμονικά,
- ακουστική/ κλασική κιθάρα για fingerstyle ή για να προσεγγίσει βαθύτερα και συνολικότερα τα ρεύματα της jazz.
- ίσως επίσης ένα πνευστό, π.χ. τρομπέτα, για να βιώσει το είδος και από την οπτική των πνευστών, που επίσης κυριαρχούν στη jazz.
Ένας rock κιθαρίστας θα μπορούσε να επιλέξει:
- κλασική κιθάρα, αν θέλει να ασχοληθεί με κλασικίζον rock ή metal,
- ακουστική κιθάρα, αν θέλει να ασχοληθεί με blues, funk, fusion ή folk,
- ντραμς, αν παίζει ή γράφει πολύ ρυθμική μουσική (funk, nu metal, djent, electro, progressive)
- φωνητικά, αν γράφει ή παίζει classic rock, heavy metal, pop, alternative
- πλήκτρα αν γράφει rock , electronica κτλ.
- μπάσο αν θέλει να ασχοληθεί με ένα συγγενικό όργανο, όπου θα έχει πιθανόν γρήγορα αποτελέσματα και θα του "έλυνε" τα χέρια π.χ. στο studio.
Οι ιδέες αυτές είναι μονάχα ενδεικτικές και καθένας, όσο βαθύτερα μπαίνει στο χώρο της μουσικής, αναπτύσσει τους δικούς του κόσμους και τις δικές του αξίες, ανάγκες και ενδιαφέροντα, όπως επίσης βρίσκει τις δικές του αναφορές που τον βοηθούν στις αποφάσεις του. Αυτή είναι άλλη μια πολυμορφία της μουσικής, που κάνει το ταξίδι τόσο πλούσιο και όμορφο.
Α ναι, σχετικά με τη δική μου πρώτη επιλογή… εγώ έπαθα πολύ μεγάλη πλάκα όταν πρωτοάκουσα τον Eddie Van Halen!
