Κάθε φορά, την επομένη ενός live με τους μαθητές της σχολής, νιώθω περίπου όπως όλοι αυτοί οι κακοί ήρωες των κόμικς όταν τους περιλαμβάνει στα στιβαρά του χεράκια ο Hulk και τους πετάει στον τοίχο. Κοινώς, σωματικά διαλυμένη απ’ την ένταση, τα πάνω κάτω στη σκηνή και τις ατέλειωτες ώρες προβών. Πνευματικά τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα: πάντα υπάρχει αυτή η αίσθηση πως ένα μάτσο τόσο διαφορετικών ανθρώπων κατάφερε να συνεργαστεί και να δημιουργήσει μουσική. Σήμερα, ξύπνησα ακριβώς μ’ αυτήν τη λέξη στο μυαλό μου: Συνεργασία!
Αυτή η αίσθηση ομαδικότητας, όταν βλέπεις πάνω στην σκηνή να συνεργάζονται τόσο διαφορετικοί άνθρωποι με έναν κοινό στόχο: Το δεκάχρονο μαθητάκι της κιθάρας με τον πενηντάχρονο ντράμερ, η έφηβη μαθήτρια vocals με την σαραντάχρονη επαγγελματία τραγουδίστρια. Αυτή η αίσθηση πως όλοι βάζουν πίσω τις προσωπικές τους αγωνίες, τις ανασφάλειες τους και λειτουργούν σαν ένα σώμα, σαν μια ψυχή κι ένα μυαλό. Εκεί «ζωντανά» πάνω στην σκηνή. Δεν έχει χώρο πάνω στην σκηνή ο εγωισμός κι η αυτοπροβολή, είσαι αναγκασμένος να κρατήσεις και να κρατηθείς απ’ τον διπλανό σου, να τον εμπνεύσεις και να εμπνευστείς, να μπεις σωστά στο bridge, να μετρήσεις και να μην ξεχαστείς στο σόλο, να μεταφέρεις στο κοινό δονήσεις και συναισθήματα. Αν προσπαθήσεις να δράσεις ατομικά κι εγωιστικά, αργά ή γρήγορα, η σκηνή θα σε "ξεράσει".
Ο Πλάτωνας έγραψε πριν τόσους αιώνες πως η «μουσική εκπαίδευση είναι πιο δυνατό όργανο από οτιδήποτε άλλο επειδή ο ρυθμός και η αρμονία βρίσκουν τρόπο να εισχωρήσουν στα ενδότερα της ψυχής». Και στην συνεργασία, βρίσκεται η ηθική της! Σ’ αυτό το μαγικό τρόπο που έχει η μουσική να σε κάνει να ξεπερνάς το εγώ σου και να γίνεσαι ένα με τον άλλον. Να τον αγαπάς, να τον προσέχεις και να τον θαυμάζεις πάνω στην σκηνή.
Απ’ το χθεσινό live, λοιπόν, εγώ θα κρατήσω το πρόσωπο ενός δεκάχρονου μαθητή την ώρα που κοίταζε εκστατικά έναν πολύ μεγαλύτερο «συμμαθητή» του να σολάρει στην κιθάρα. Το βλέμμα του έλεγε εύγλωττα πως κάποια μέρα αυτός ο μικρούλης θα τον φτάσει και θα τον ξεπεράσει ακόμα. Και είμαι σίγουρη πως θα τα καταφέρει. Γιατί γι’ αυτό κάνουμε μουσική, για να ξεπεράσουμε τα όρια μας και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι σε όλα τα επίπεδα. Και τα live είναι ο μόνος τρόπος να τσεκάρουμε τις δημιουργικές και τις ομαδικές μας δεξιότητες, ο μόνος τρόπος να εμπνευστούμε.
Εξάλλου live ίσον alive!
