Monday, January 2, 2017 - 12:45
Κάτι το οποίο με έχει απασχολήσει χρόνια τώρα και μάλλον θα με απασχολεί για όλα τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μου, είναι το πώς μπορώ να γίνομαι καλύτερος μουσικός. Κάθε έτος που περνάει να μπορώ να λέω ότι έμαθα, έκανα κάτι παραπάνω από αυτό το οποίο ήξερα και με «βόλευε» να κάνω. Εν συντομία αυτό που «κυνηγάει» πολλούς μουσικούς είναι να σπάνε τα όρια τους και να ξεφεύγουν από τον ίδιο τους τον εαυτό. Αυτό που λένε «comfort zone». Δηλαδή η κατάσταση κατά την οποία νιώθει κάποιος ασφαλείς και «άνετος».
Στην μουσική εννοείται ότι χρειάζεται και η άνεση και η ασφάλεια με την έννοια ότι χάρης σε αυτά θα μπορέσει κάποιος να εκφραστεί. Κι όμως φανταστείτε μία ζωή όπου η «ζώνη άνεσης» (πρόχειρη μετάφραση) δεν υφίσταται. Σκεφτείτε ότι για να πλησιάσει κάποιος μία κοπέλα και να φλερτάρει θα πρέπει να βγει από αυτή την ζώνη, να εκτεθεί και να ρισκάρει την άρνηση ή ακόμα και την προσβολή. Το να μάθεις να κοινωνικοποιείσαι είναι μία βασική τάση ή ανάγκη του ανθρώπου και περιέχει το αρχικό στάδιο του βγαίνω από το comfort zone.
Το να μελετάω μουσική, να μαθαίνω ένα όργανο ή να τραγουδάω, να κάνω μαθήματα δεν είναι κάτι το απλό και το κοινό, το καθημερινό. Το να παρακολουθεί κάποιος μαθήματα είναι από μόνο του μία κίνηση απεμπλοκής από αυτήν την ζώνη άνεσης. Είναι υπερβατικό, όπως και η φύση της μουσικής εν γένει. Άρα το να ξανα-κρύβεται κάποιος στην ζώνη άνεσης μέσα από την μουσική είναι σαν να κάνει βήματα πίσω. Μιας και έκανες το βήμα να εκπαιδεύσεις το νευρικό σου σύστημα να κάνει μικρο-κινήσεις στα δάχτυλα, για παράδειγμα, ώστε να παράγεις ήχους από ένα όργανο για να εκφράσεις κάτι το οποίο φωλιάζει «λυσσασμένο» μέσα σου, δεν είναι κρίμα να δημιουργείς ξανά το «κουκούλι» από το οποίο προήλθες?
Δεν είναι τυχαίο ότι διαβάζοντας βιογραφίες και συνεντεύξεις μεγάλων και τρανών μουσικών που θαυμάζουμε, συνειδητοποιούμε ότι ο όρος «comfort zone» δεν υφίσταται στο λεξιλόγιό τους. Ναι η αλήθεια είναι ότι ο άνθρωπος έχει και μία άλλη φυσική τάση, την τεμπελιά και την αντίσταση στην καταστροφή της ζώνης άνεσης. Αυτοί που θαυμάζουμε όμως δεν έδειξαν αυτήν την τάση η οποία θα τους κράταγε πίσω. Το να είσαι λοιπόν κυνηγός της περιπέτειας και της έρευνας πολλές φορές σε κάνει να βρίσκεσαι πιο κοντά στα πρότυπά σου.
Λέμε ότι η ζωή είναι δύσκολη και πολλές φορές αβάσταχτη. Η αλήθεια είναι ότι από την στιγμή που δεν μας βομβαρδίζει κάποια υπέρ-δύναμη για να μας κλέψει τους φυσικούς πόρους και είμαστε αρτιμελείς και υγιείς, από την στιγμή που μπορούμε να σταθούμε όρθιοι και να αναπνέουμε, θεωρώ προσβολή προς τις δυνάμεις του σύμπαντος και την ζωή την ίδια να μην κυνηγάμε την πρόοδο μας. Ο καθένας στον τομέα του, και εμείς στην μουσική. Η ζωή δεν είναι δύσκολη είναι απλός απρόβλεπτη και αυτό έλειπε να μην είναι. Η δυσκολία λοιπόν απέναντι στα απρόβλεπτα της ζωής είναι η αδυναμία μας να τα αντιμετωπίσουμε και να τα δεχτούμε.
Εύχομαι λοιπόν για το 2017, να αποδεχτούμε την πραγματική φύση των πραγμάτων, την απρόβλεπτη και την ανεξάρτητη από τις επιθυμίες μας, ζωή. Να αγκαλιάσουμε το άγνωστο και να σπάσουμε μία και καλή το comfort zone σαν τσόφλι αυγού. Να βγούμε έξω, να εκτεθούμε, να μελετήσουμε, να μορφωθούμε, να αγκαλιάσουμε την μουσική όπως της αξίζει, με όλο μας το είναι.
