Μπήκα στη διαδικασία να γράψω το παρακάτω άρθρο με αφορμή το ποστ μιας φίλης ντράμμερ στο οποίο έλεγε το εξής :
« Σήμερα άκουσα για πρώτη φορά τον εαυτό μου. Γιατί μου επιτρέπετε ακόμα να παίζω; » και κάτι μου θύμισε...
Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω ακούσει τον εαυτό μου σε ηχογράφηση και με έλουσε κρύος ιδρώτας. Βλέποντας λοιπόν αυτό το ποστ και μετά από συζητήσεις με φίλους μουσικούς, συνειδητοποίησα ότι δεν είμαι η μόνη που έχω αισθανθεί έτσι. Από που προκύπτει όλος αυτός ο πανικός τη πρώτη (και όχι μόνο) φορά που ακούμε τον εαυτό μας;
Αρχικά είναι λογικό να αντιλαμβανόμαστε αλλιώς το παίξιμό μας την ώρα που παίζουμε και αλλιώς από τη θέση του ακροατή. Στη πρώτη περίπτωση η προσοχή μας είναι στραμμένη σε πολλά διαφορετικά πράγματα που πρέπει να γίνουν ταυτόχρονα (να παίξω τις σωστές νότες, να έχω καλό time, να προσέχω τις δυναμικές μου, να ακούω τους υπόλοιπους) ενώ στη δεύτερη το μόνο καθήκον μας είναι να ακούσουμε και αυτόματα να σχηματίσουμε μια άποψη γι αυτό που συμβαίνει. Δεν είναι λίγες οι φορές που όταν παίζουμε αισθανόμαστε ότι κάτι λειτουργεί και όταν ακούμε την ηχογράφηση το αποτέλεσμα μας εκπλήσσει.
Κάποια βήματα που ανακάλυψα μέσω της μελέτης ώστε να μετριάσω αυτό το πρόβλημα είναι τα εξής :
• Ηχογραφούμε τον εαυτό μας, είτε στα πλαίσια της πρόβας είτε της μελέτης. Προσπαθούμε να είμαστε αποκομμένοι από συναισθηματισμούς και να τηρούμε μια πιο ψυχρή στάση. Σίγουρα δεν είναι εύκολο να είμαστε 100% αντικειμενικοί και καλό θα ήταν να έχουμε κατά νου ότι στην αντίδρασή μας ίσως να υπάρχει και μια δόση υπερβολής.
• Ακούμε την ηχογράφηση σκεφτόμενοι ότι ακούμε κάποιον άλλον, κάποιον τρίτο, στον οποίο καλούμαστε να επισημάνουμε τα αδύναμα σημεία του και αντιμετωπίζουμε τον εαυτό μας από τη θέση του μαθητή και του δασκάλου ταυτόχρονα.
• Ακούμε την ηχογράφηση πολλές φορές. Σίγουρα η πρώτη θα φέρει μια σύγχυση , οπότε μετά από μία ή δύο ακροάσεις ακούς με μεγαλύτερη ψυχραιμία και είσαι σε θέση να κάνεις πιο συγκροτημένα την αυτοκριτική σου.
• Εντοπίζουμε τα σημεία που θεωρούμε “προβληματικά” και αφιερώνουμε χρόνο να προσδιορίσουμε το πώς ακριβώς θα θέλαμε να ακουστούν έχοντας πολλές φορές στο μυαλό μας κάποιον συγκεκριμένο μουσικό. Το να επηρεαστούμε από το παίξιμο κάποιου άλλου μουσικού δεν είναι κακό, αρκεί να μην είναι αυτοσκοπός και να μην έχει ως στόχο την μίμιση. Σκοπός μας είναι να επηρεαστούμε από κάποια σημεία που μας αρέσουν και να τα εντάξουμε στη δική μας «φωνή».
• Βρίσκουμε ( ή επινοούμε και μόνοι ) ασκήσεις που να αφορούν τα θέματα στα οποία θεωρούμε ότι έχουμε πρόβλημα και αφιερώνουμε χρόνο να εξασκηθούμε σε αυτά.
• Μέσα από τις ακροάσεις προσπαθούμε να εντοπίσουμε τα δικά μας δυνατά σημεία, το τι μας αρέσει δηλαδή στο παίξιμό μας και με τι έχουμε μεγαλύτερη οικειότητα και άνεση όταν παίζουμε ώστε να το εξελίξουμε ακόμη παραπάνω, να το αναπτύξουμε ή ακόμη και να το κάνουμε χαρακτηριστικό του δικού μας παιξίματος.
• Ηχογράφησε τις πρόβες με τη μπάντα σου. Έχει τύχει πολλές φορές να ακούσω τον εαυτό μου σε live και να σκεφτώ ότι πολλά πράγματα δε θα τα έπαιζα ή θα τα έπαιζα διαφορετικά γιατί δε δουλέψανε καλά. Βοηθάει να ακούς τον εαυτό σου στις πρόβες καθώς έτσι αντιλαμβάνεσαι τι λειτουργεί και τι όχι μέσα στο σύνολο, όχι μόνο παιχτικά αλλά ηχητικά και στυλιστικά.
• Άκου μέσα από τις ηχογραφήσεις, είτε είναι πρόβες, είτε μελέτη είτε προσωπικό παίξιμο τη πορεία της εξέλιξης σου. Θα δουλέψει θετικά για τη ψυχολογία σου, αλλά θα συνειδητοποιήσεις και ποια μέσα δουλέψανε για τη βελτίωσή σου, ποιοί τρόποι , ποιες ακήσεις κτλ.
Η ακρόαση του εαυτού μας μπορεί να είναι μια επίπονη για την ψυχολογία μας διαδικασία, αλλά είναι ο τρόπος να ανακαλύψεις και να διορθώσεις τα αδύναμα σημεία σου και είναι σημαντικό να αποτελεί μέρος της μελέτης μας. Όσο το κάνεις, έχε στο νου σου ότι είναι μια διαδικασία η οποία έχει σαν στόχο να σε βελτιώσει σαν μουσικό και να σε βοηθήσει να φτάσεις σε ένα επίπεδο όπου θα ακούς τον εαυτό σου όπως τον έχεις φανταστεί με αποτέλεσμα να αναπτύξεις τη δική σου “γλώσσα” και ήχο.
