Δυο λόγια προς τους νέους (κι όχι μόνο) καθηγητές.

Monday, November 6, 2017 - 15:15
Πολλές φορές μας μένουν ανεξίτηλες, με το πέρασμα των χρόνων στιγμές  με ανθρώπους του περιβάλλοντός μας. Ακόμη περισσότερο, τα λόγια κι οι συμβουλές ανθρώπων που θαυμάσαμε και αφεθήκαμε με εμπιστοσύνη, στην "αυθεντία" και τη γνώση τους. 
 
Πόσες φορές δεν έχει τύχει σε όλους μας να συναντήσουμε ένα δάσκαλο από τα παλιά και να του θυμίσουμε στιγμές και συνομιλίες από κάποιο μάθημα,δέκα ή περισσότερα χρόνια πριν. Κι όσο μετά βίας ή άνετα εκείνος θυμάται τις στιγμές αυτές, τόσο ανεξίτηλα και βαθιά χαραγμένες είναι σε εμάς. Μάλιστα τόσο πολύ, που μπορεί να έχουν συμβάλει στη διαμόρφωση του χαρακτήρα μας.
 
Ακόμα βαθύτερα, πόσο αντιγράψαμε τη στάση ζωής ανθρώπων που θαυμάσαμε, με έναν υποσυνείδητο, σχεδόν μαγικό - θα έλεγε κανείς - τρόπο. Και πόσο καλά κάναμε που επιτρέψαμε να επηρεαστούμε από αυτούς, αλλά και πόσο λάθος, από κάποιους άλλους.
 
Τι θα λέγατε λοιπόν αν είστε εσείς αυτός που είναι το πρότυπο αντιγραφής κι ο επιδραστικός της υπόθεσης; Διότι τη στιγμή που κλείνει η πόρτα της αίθουσας, ένας άνθρωπος, με εμπιστοσύνη παραδίδει τα όνειρα, την ένταση της εβδομάδας ή την ανάγκη του για ένα νέο μονοπάτι, σ'εσάς.
 
Τη στιγμή που λέω κάτι μέσα στο μάθημα και για εμένα μπορεί να μην έχει και μεγάλη σημασία, για το μαθητή μου μπορεί να είναι ένα καθρέφτισμα της ζωής του. Τη στιγμή που επιλέγω να σταθώ απέναντι του, με ένα συγκεκριμένο τρόπο, κάνω μια πρόταση του πώς μπορεί να στέκεται κάποιος στη ζωή του.
 
Η παραπάνω συνειδητοποίηση μπορεί να φαντάζει λίγο τρομακτική εκ πρώτης και το χρέος δυσβάσταχτο.
 
Δεν θα έπρεπε όμως να "κλειδώσουμε" με το φόβο μην κάνουμε το μοιραίο λάθος στο μάθημα, ούτε να μας κυριεύει ο φόβος πως ίσως  μας καταριέται μια ζωή ο μαθητής.
 
Υπάρχουν κάποια πράγματα που μπορούμε να κάνουμε με δεδομένη την παραπάνω επίγνωση.
 
1. Να διαβάσουμε και να μελετήσουμε πώς μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι δάσκαλοι. Πόσες ώρες μελετήσατε ώστε να μπορείτε να παίζετε μουσική;
Πόσες ώρες μελετήσατε ώστε να μπορείτε να διδάσκετε; 
 
2. Να δουλέψουμε με τον εαυτό μας. Στο μάθημα, έχουμε να κάνουμε πρώτα με ψυχές και κατά δεύτερον με μυαλά. Θα πρέπει να έχουμε μπει στη διαδικασία να γνωρίσουμε εμάς πρώτα, ώστε να μπορούμε να έχουμε τη στοιχειώδη ενσυναίσθηση, να καταλάβουμε τον άνθρωπο απέναντί μας. Το πώς μπορεί να γίνει αυτό έχει πολλούς τρόπους που μπορούν να αποτελέσουν ξεχωριστό θέμα προς ανάλυση. Σημασία έχει να θέλουμε να μπούμε στη διαδικασία αυτή και να μην τρομάζουμε με το τι θα "δούμε" στο δρόμο.
 
3. Να αναπτύξουμε τη συναισθηματική μας νοημοσύνη. Να επιδιώκουμε να είμαστε σε επαφή με τα συναισθήματά μας, όσο περισσότερο γίνεται και να είμαστε σε θέση να τα γνωρίσουμε, έτσι ώστε να μπορούμε να αναγνωρίζουμε τα συναισθήματα του μαθητή, ανα πάσα στιγμή. "Τι αισθάνομαι τώρα, αυτή τη στιγμή;"
 
4. Να καταλάβουμε ότι δεν είναι όλοι για όλους. Δεν ταιριάζουν όλοι οι άνθρωποι. Έτσι κι ο δάσκαλος δεν είναι δυνατόν να ταιριάζει με όλους τους μαθητές. Καλό είναι να είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε μια τέτοια περίπτωση. Είναι απελευθερωτικό τόσο για τον μαθητή όσο και για το δάσκαλο.
 
5. Να εμπιστευόμαστε την πείρα και τη διαίσθησή μας στο μάθημα. Δεν υπάρχει συνταγή τέλειου μαθήματος. Απέναντι μας έχουμε έναν άνθρωπο. Η διαίσθηση κι η εμπειρία τελικά δείχνουν το δρόμο.
 
6. Να κατανοήσουμε ότι δεν προσφέρουμε απλά μουσική γνώση αλλά κυρίως παιδεία. Ο μαθητής δεν μαθαίνει από εμάς τη λύση ενός προβλήματος αλλά τον τρόπο επίλυσης. Αυτό θα πρέπει να επιδιώκουμε να πάρει μαζί του φεύγοντας από εμάς.
 
7. Να μην εθιζόμαστε στο μοντέλο εξουσίας "εγώ λέω - εσύ κάνεις". Αντίθετα "εγώ προτείνω αυτό το μονοπάτι - εσύ έχεις την εξουσία να το ακολουθήσεις αν θέλεις και να γίνουμε συνοδοιπόροι" .
 
8. Να προσπαθήσουμε να είμαστε ο εαυτός μας στο μάθημα. Ο μαθητής θέλει έναν άνθρωπο απέναντι του με συναισθήματα, γνώση, ανθρωπιά,ειλικρινή, όχι τέλειο, που αποδέχεται τις αδυναμίες.
Προσπαθήστε να εντοπίσετε αν τείνετε να μπείτε σε κάποιο ρόλο που δεν είστε εσείς. Μπορείτε να το καταλάβετε από τη στάση του σώματός σας, τον τόνο της φωνής σας και την αδικαιολόγητη εσωτερική ένταση που μπορεί να αισθάνεστε εκείνη τη στιγμή.
 
Καλό ταξίδι.